Rozdział XIII

Witam, witam! Wyrobiłam się z rozdziałem jeszcze w styczniu, jestem z siebie dumna <3

Mam nadzieję, że odkryłam choć jedną tajemnicę, a powiem, że i dwie!

Dodatkowo po prawej stronie, w Menu bloga, pojawiła się zakładka "Zapytaj bohater!" Jeśli macie ochotę przeprowadzić konwersację z którąś z postaci, zapraszam właśnie tak. Oni tylko na Was czekają ^.^

A teraz już nie przedłużam, bo rozdzialik wyszedł całkiem długi. Miłej lektury!

Rozdział Trzynasty - Kici kici 

      Święta, święta i po świętach, jak to mawiają. A te minęły niezwykle szybko.

      Pod choinkę dostałam nowy zestaw biżuterii od Briget. Przyznam jednak, że coś ciągnęło mnie do tajemniczego V i zamiast nosić różany łańcuszek z czarnym turmalinem, wkładałam ten rubinowy. Miałam cichą nadzieję, że ktoś się w końcu wygada. To nie był Nick, ponieważ przepraszał mnie wiele razy za podpisaną w ten sposób karteczkę; to naprawdę nie był on.

      Od Daniela dostałam łuk. Tak, mój kochany brat podarował mi najprawdziwszy łuk. Idealnie pasował do mojej dłoni i - muszę przyznać - że po kilku godzinach myślenia, prezent ten zaczął mi się podobać. Chodziłam do lasku i strzelałam w drzewa, a metalowe strzały tylko co rusz się w nie wbijały.

      Od rodziców otrzymałam laptop. Chyba chcieli mi wynagrodzić przeprowadzkę. Cieszyłam się, ponieważ nie musiałam już czekać na włączenie się kochanego staruszka. Dzięki niemu wiele czasu spędzałam w sieci. Niemal ciągle rozmawiałam na wideo czacie z Max'em. Tak strasznie mi go brakowało... Pragnęłam wtulić się w niego i nigdy nie odchodzić, tak bardzo potrzebowałam czułości.

      Nigdy nie brakowało nam tematów do rozmowy: jak zaczynaliśmy od tego, co każde z nas zjadło na śniadanie, tak mijało kilka godzin. Czasem dyskusja dotyczyła gier, muzyki, stylu... A czasem była to po prostu żartobliwa konwersacja na bardziej lub mniej normalne tematy. Nigdy nie było niezręcznie. Chciałam go mieć tu, w Ash Dale, przy sobie.

      Julian i Nick zabrali mnie na sanki. Ciągali mnie po całym parku, a ja krzyczałam, aby przestali, bo zaraz się przewrócę. Oczywiście wywróciliśmy się nie raz, co chwila leżeliśmy w śniegu, ale było zabawnie. Potem poszliśmy na gorącą czekoladę oraz gofry, a właścicielka przytulnej kawiarni załamywała ręce naszym stanem. Mówiła coś o boleśniejszych przemianach, ale za bardzo jej nie słuchałam; byłam zajęta pałaszowaniem słodkości.

      Kiedy po nowym roku nadszedł czas na powrót do szkoły, zczołgałam się z łóżka o szóstej niczym ślimak z drzewa i podążyłam do łazienki. Omal nie trafiłam czołem w drzwi, kiedy to najjaśniejsze pomieszczenie w domu opuszczał mój braciszek. Musiał mnie złapać za ramię i podciągnąć do góry. Ale jego mina mówiła sama za siebie: śmiał się ze mnie w duchu tak bardzo, że nie potrafił wydusić ani słowa.

      - Kopnę cię kiedyś - powiedziałam, stając twardo, aby się nie przewrócić. - A wtedy to ja się będę śmiać.

      - Jak zwykle twoja siostrzana miłość mnie rozbraja. - Zaśmiał się, poczochrał moje i tak już żyjące własnym życiem włosy, po czym ruszył w kierunku pokoju. Zdążyłam mu jeszcze wystawić język, nim zniknął za drzwiami.

      W łazience unosił się zapach męskich perfum. Muszę przyznać, że były całkiem ładne. Ogólnie Daniel zmienił się od przyjazdu do Ash Dale. Kiedyś nawet przy mnie rzadko się uśmiechał, a teraz ciężko go było dorwać w domu. Zadawał się z kilkoma chłopakami ze Wschodu, których Julian określił mianem Trzecich. Nie miałam pojęcia, co to miało znaczyć, a nie dostrzegałam sensu w zagłębianiu się w tym. W końcu liczyło się tylko to, że Daniel jest szczęśliwy, nie mogłam mu dopierać przyjaciół.

      Spojrzałam na swoją twarz w lustrze i omal się nie przewróciłam. Przypominałam bowiem potwora z opowieści dla dzieci.

      ***

     Ruth rzuciła piłkę, a ja zręcznie ją odbiłam, tym samym dając nam szansę na wygraną. W rzeczywistości dziewczyna nie była taka zła, bardzo dużo zyskała przy bliższym poznaniu. Zakolegowałyśmy się jakieś dwa tygodnie po przyjeździe tu. Dosiadła się w stołówce do mnie i Larissy, po czym oznajmiła, że zachowała się jak idiotka. Przyznała się, że chciała mnie chronić, ale najwyraźniej to nie Bracia są powodem ciemnej energii. Stwierdziłam, że pewnie tak jak Briget interesuje się magią i za wiele sobie wyobraża.

     Zajęcia z wf'u stały się o wiele bardziej przyjemne, odkąd zaczęłam się z nią przyjaźnić. Oczywiście jako osoba przyjaźnie nastawiona do otoczenia już na drugi dzień rozmawiałam z dziewczynami z innych klas. Tylko te z B patrzyły na mnie koślawo. Z tego co udało mi się dowiedzieć wszyscy uczniowie z tej klasy oprócz Brata zachowywali się nieprzyjemnie. Tak jak dzieciaki z A odznaczały się altruizmem, tak ci egoizmem.

     - Ładnie - skomentowała ciemnowłosa, kiedy piłka przeleciała nad siatką i uderzyła w pole przeciwnej drużyny. Przybiłyśmy piątkę.

     - Zbiórka! - zawołał nauczyciel.

     Wszystkie podbiegłyśmy do niego i ustawiłyśmy się w dwuszeregu. Pan Moore poględził chwilę o tym, że daleko nam do profesjonalistów, po czym pozwolił opuścić salę gimnastyczną.

     Potem nadszedł czas na francuski. Jako osoba w grupie mniej zaawansowanej, siedziałam sobie z tyłu klasy i wpatrywałam w okno, podczas gdy reszta uczniów próbowała wykuć  odmianę czasowników, którą miałam pod koniec zeszłego roku. Chłopcy z C klasy mieli zajęcia na dworze. Zdawało mi się, że dostrzegłam wśród nich znajomą twarz, ale zaraz zniknęła za budynkiem i moje myśli powróciły do lekcji. Biała tablica tak strasznie mnie irytowała, że miałam ochotę rzucić w nią zeszytem. Nauczycielka najwyraźniej zauważyła moje rozleniwienie i zadała mi kilka pytań. Nieźle się zdziwiła, kiedy odpowiedziałam bezbłędnie.

     Na przerwie dostałam wiadomość od Nicka. Prosił, abym przyniosła mu notatki, bo jest przeziębiony i chce wszystko nadrabiać na bieżąco. Trochę żałowałam, że układało mu się lepiej ze mną niż z Ruth, ponieważ to ona mogłaby mu je dostarczyć. A tymczasem Julian chodził do innej klasy, co wykluczało wykorzystanie jego. Ale co tam, jedno popołudnie nic mnie nie zbawi, a angielski może poczekać.

    

     ***

    

     - Dzięki, że tu ze mną przyszedłeś – powiedziałam do Juliana, gdy wchodziliśmy na podwórko Nicka.

     Piętrowy dom miał ściany w miętowym kolorze oraz duży balkon. Z komina wydobywały się kłęby czarnego dymu. Blondyn poprowadził mnie odśnieżoną ścieżką w głąb posiadłości. Stanął przed ciemnobrązowymi drzwiami i zapukał cztery razy. Drzwi otworzył chłopak.

     Był bardzo podobny do Nicka, jednak to spojrzenie było bardziej… srogie? Zmieniło się jednak w szczere zdumienie, kiedy dostrzegł mnie – uśmiechającą się uroczo dziewczynę w czapce z uszami, szalikiem zakrywającym większą część twarzy oraz rumieńcami od zimna. Zrobił miejsce, abyśmy mogli wejść, co oboje zrobiliśmy.

     - Cześć, Valentine – rzucił Julian i przybił z nim piątkę. – To jest Romilia, pewnie o niej słyszałeś.

     - Tak. – Złotooki chłopak uśmiechnął się i wyciągnął dłoń w moją stronę. – Valentine.

     - Romilia, ale mów mi Romi. – Uścisnęłam jego rękę. Poczułam, jak przedziwne ciepło ogrzewa mnie od środka i już po chwili nie było mi ani trochę zimno. Rumieniłam się z zupełnie innego powodu, którym był wzrok chłopaka.

     - Nick jest u siebie, na górze – powiedział, kiedy zdjęliśmy kurtki i buty. – Gra w te swoje głupie gierki. – Pokręcił głową, po czym westchnął. – Przyniosę wam herbaty.

     Wdrapaliśmy się po schodach i bez pukania wkroczyliśmy w strefę Nicka. Nie przypominał chorego – siedział w spodenkach oraz swetrze i co chwila wykrzykiwał przekleństwa, kiedy nie udał mu się atak. Na biurku leżały pomięte chusteczki, a po całym pokoju porozrzucane zostały papierki po słodyczach. Mówiąc krótko, jedynym porządnie wyglądającym miejscem było łóżko. Najwyraźniej chłopak nawet nie kładł się spać, a nawet jeśli to wolał podłogę. Wolałam tego nie komentować, bo i tak nic bym nie zdziałała.

     - Nickuś, skarbie moje, trochę tu śmierdzi – stwierdził Julian,  zachodząc go od tyłu. Złapał go za nadgarstki, a ten odchylił głowę. Wyglądali, jakby zaraz mieli się pocałować. Brązowowłosy patrzył na blondyna maślanymi oczami, ten zaś nachylał się coraz niżej. W pewnym momencie odwróciłam wzrok. – To, że cię kocham nie znaczy, że będę za sprzątać ten chlew – powiedział, ale z taką czułością, że zaczęłam się zastanawiać, o co w tym właściwie chodzi.

     - Jul – odezwał się Nick – proszę, odsuń się, bo Romi wygląda na zawstydzoną.

     W tamtym momencie na pewno tak wyglądałam. Czułam, jak krew napływa mi do policzków. Schowałam głowę w dłoniach, po czym cofnęłam się i klapnęłam na łóżku, przykładając czoło do kolan, byleby tylko szybko i skutecznie to ukryć.

     - Wiesz, przed Romi moglibyśmy się ujawnić - mruknął Julian, siadając przy mnie. Zaczął jeździć opuszkami palców po moich plecach. Wzdrygnęłam się. - Ufam jej jak mało komu - dodał.

     - Znasz mnie coś ponad dwa miesiące - odezwałam się, nie mając zamiaru się podnosić. - Ja bym sobie nie wierzyła...

     - Nie przesadzaj. - Zostałam dźgnięta w bok, na co się wyprostowałam.

     - Mówiąc krótko, jesteśmy parą, ale wie o tym tylko nieliczna grupa. Wolałbym, aby tak pozostało. - Nick się rumienił. Na jego zwykle roześmianej śmiało twarzy widniał teraz wstydliwy, delikatny uśmiech oraz rumieńce. - No i ten...

     - Herbata. - Drzwi się otworzyły i do środka razem z tacą wparadował Valentine. - Mógłbyś choć odrobinę ogarnąć ten syf. - Zrobił zniesmaczoną minę, po czym postawił tacę na biurku. - Nick, powinieneś zmierzyć temperaturę - dodał. - Jesteś cały czerwony...

     - Idiota! - Młodszy brat wziął poduszkę i rzucił nią w starszego, który ze śmiechem zniknął za drzwiami. - Zawsze to robi, a mama zabrania mi go dusić.

     Wyjęłam z torby zeszyty i podałam je chłopakowi, który jęknął na widok ich liczby. Sama bym się zmartwiła, gdybym musiała tyle przepisywać. Nick wziął je, szybko sprzątnął z biurka, po czym rozłożył wszystko byle jak.

     Chwyciłam herbatę i stanęłam przed półką z książkami. Wiele bestsellerów fantastyki zajmowało miejsce w jego kolekcji. Znajdowały się tu najnowsze tytuły. Niektóre dzieła francuskich pisarzy były w oryginale. Wiedziałam, że Nick chodzi razem z zaawansowaną grupą, ale żeby tak dobrze znał ten język? Zdziwiłam się, nie powiem.

    Usiadłam po turecku na podłodze i wyciągnęłam jedną z najstarszych książek. Miała lekko przetarty tytuł, a nazwiska autora w ogóle nie dało się rozczytać. „Magia i przemiany.” Otworzyłam na pierwszej stronie i zaczęłam czytać.

     Z każdym kolejnym zdaniem bałam się coraz bardziej, nie mówiąc nic o sercu, które łomotało jak dzwon kościelny. Słowa były skierowane do czytelnika, ale nie była to powieść, lecz poradnik. Czytałam czyjeś prywatne zapiski. Nick również dodawał coś od siebie na marginesach, podkreślał najważniejsze informacje. I wszystko powoli stawało się jasne, nawet to, dlaczego nie mogłam chodzić na nocne dodatkowe zajęcia i musiałam męczyć się na rysunku.

     Zamknęłam tom i odłożyłam go na miejsce. Przykleiłam do twarzy uśmiech, po czym podniosłam się i spojrzałam w stronę chłopaków. Nick, zamiast przepisywać zeszyty, obściskiwał się z Julianem. A całowali się z taką namiętnością, że patrzenie na tę dwójkę wydawało się smutne.

     Czy Julian wiedział? A może również był w to wplątany?

     Podeszłam i pociągnęłam Juliana za ramiona, by odkleił się od Nicka. Chłopak popatrzył na mnie zezłoszczony.

     - Jeszcze dziś chcę odzyskać swoje zeszyty - powiedziałam, łapiąc go za nadgarstek i ciągnąc w stronę drzwi. - Będziesz miał go dla siebie jak skończy, a tymczasem  my pooglądamy telewizję.

     Blondyn niechętnie zgodził się zejść ze mną do salonu. Rodziców Nicka najwyraźniej nie było, tylko Valentine rozsiadł się wygodnie w fotelu i oglądał jakiś film, popijając dziwny, fioletowy napój. W tych sklepach można było kupić wszystko. Tyle że teraz zaczęłam się zastanawiać, czy to aby na pewno jest wyprodukowane przez człowieka.

     - Widzę, że tylko Romilia ma na ciebie jakiś wpływ - odezwał się złotooki, spoglądając na nas. - Uwierz mi, że jak tu przychodzi, nie potrafi odkleić się od mojego brata.

     - Romi - poprawiliśmy z Julianem w tej samej chwili, a potem parsknęliśmy śmiechem.

     - Potem będą sobie romansować, też muszę odrobić lekcje - powiedziałam, siadając na kanapie.

     Rozejrzałam się dookoła. Byłam u Nicka raz i to tylko przez chwilę, kiedy przynosił mamie zakupy. Wnętrze domu wyglądało jednak normalnie. Coś mi nie odpowiadało, tylko co? Jedyną osobą, która mogła mi w tej chwili pomóc, była Briget. Tyle że nie chciałam jej z powrotem wciągać w wir magii. Bałam się - gdyby znów zaczęła wariować, nie wiem, czy dałabym radę powstrzymać ją przed przyjazdem tu.

     - Przepraszam, muszę zadzwonić - odezwałam się nagle, a następnie wyszłam na korytarz.

     Może i chodzenie po obcym domu jest niemiłe, jednak nikt nie mógł mnie usłyszeć. Zamknęłam się w łazience i wyjęłam telefon. Szybko wpisałam numer Briget, po czym przyłożyłam słuchawkę do ucha. Odebrała po pierwszym sygnale.

     - Cześć, Briget - powiedziałam, uśmiechając się do odbicia w lustrze. Czy naprawdę tak wyglądam? A może to tylko iluzja? - Chcę wiedzieć wszystko o zmiennokształtnych i czarownicach. Na dziś wieczór.

      ***

    Dochodziła dwudziesta, a za oknem panowała zupełna ciemność. Założyłam czapkę na głowę i uśmiechnęłam się do chłopców. Wyglądali raczej na przyjaciół niż parę, zdradzały ich tylko splecione palce. Trzymałam Juliana przez dwie godziny z dala od Nicka, a ten drugi pisał przez to wolniej, aby się odegrać.

     Do mieszkania wszedł Valentine. Był cały biały, a jako że wyszedł bez czapki, zamoczył ciemne włosy. Ale się uśmiechał, dopóki nie spojrzał na mnie. Byłam gotowa do wyjścia. Nie wiedziałam, co mogło wywołać jego zniesmaczoną minę, chyba że przekrzywiła mi się czapka.

     - Chyba nie zamierzasz wracać pieszo w tę pogodę. - Chłopak uniósł brew. - Chodź, podwiozę cię, póki jestem ubrany.

     Przybrałam zaskoczoną minę.

     - Nie chcę sprawiać problemu...

     - Daj spokój. - Valentine machnął ręką. - Przyszłaś tu z powodu mojego brata, który poprosił o pomoc. Przysługa za przysługę.

     - W takim razie w porządku. - Uśmiechnęłam się.

     Potem pożegnałam się z chłopcami oraz rodzicami Nicka, a następnie wyszłam z Valentinem na dwór. Wiało tak mocno, że złotooki musiał pociągnąć mnie za ramię, bo inaczej bym się przewróciła. Dopiero gdy usiadłam na miejscu pasażera, zaczęłam coś widzieć.

     - Dzięki - westchnęłam z wdzięcznością, zapinając pas. - Pewnie gdyby nie ty, doszłabym do domu przed północą.

     - Nie ma sprawy.

     Odpalił samochód. W głośnikach rozległy się dźwięki elektrycznej gitary, skutecznie zagłuszając świst wiatru.

     Droga była ciężka. Drzewa wręcz się uginały, a śnieg zasłaniał widoczność. Valentine okazał się doświadczonym kierowcą. Najdziwniejsze jednak okazało się to, że chłopak wiedział, gdzie jechać. Może podwoził kiedyś Nicka albo po prostu mało osób przeprowadzało się do Ash Dale i każdy wiedział, gdzie mieszkają nowi? Prawdopodobnie.

    W bocznym lusterku mignął mi brązowy kot. Ściągnęłam brwi. Zwierzęta w taką pogodę nie powinny biegać. Zwłaszcza za samochodami. Ukrywały się w miejscach, gdzie było ciepło i nie dochodził śnieg. To samo chyba pomyślał Valentine, bo zaczął rzucać pod nosem przekleństwami.

     A potem zaczął rymować. Mówił wierszyki. Tyle że to nie były zwykłe wierszyki a zaklęcia. Chłopakowi rozjarzyły się oczy, co dostrzegłam w lusterku. Teraz zdawały się żółte. Wbił paznokcie w kierownicę, ale nie zatrzymał się; wręcz przeciwnie - nacisnął pedał gazu. Wstrzymałam oddech. Nie chciałam umierać w taki sposób. W ogóle nie chciałam umierać!

     Auto zatrzymało się w chwili, kiedy poczułam ucisk w żołądku. Samo z siebie. Wiatr przestał wiać, śnieg spadał teraz spokojnie i majestatycznie zataczał koła w powietrzu. To było jak taniec - wirowanie na parkiecie. Mnóstwo par walczących o miano najlepszych, najpiękniejszych. Wieczna rywalizacja.

     - Noś turmalin - powiedział. - Zostaw rubin i noś turmalin. Przynajmniej nikt nie rzuci na ciebie uroku.

     Wyjrzałam przez okno. Staliśmy przed moim domem. Wysiadłam bez pożegnania ani słowa wdzięczności. Musiałam jak najszybciej skontaktować się z Briget. I dowiedzieć się wszystkiego o czarownikach.

     Bo mimo tego, że mój przyjaciel okazał się gejem, był również zmiennokształtnym czarodziejem. A jego brat tajemniczym „V”, Prawdziwą Śmiercią z listu. Wiedział, że noszę rubinową czaszkę, choć była ukryta pod swetrem.

     Wyśmienicie, jak ja teraz przyznam Briget rację?

     Zerknęłam jeszcze raz w stronę ulicy. Na krawężniku siedział brązowy kot z kilkoma jaśniejszymi plamami. I złotymi oczami. Miauknął przeciągle, ten koci odgłos wyrażał wszystko. Przeprosiny, troskę, żal i zaufanie. Przepraszał za zachowanie Valentine'a, martwił się o to, czy jakoś sobie poradzę z nowymi informacjami, żałował tego, że nie powiedział wszystkiego wcześniej i ufał mi, choć wcale na to nie zasłużyłam.

     - W porządku, Nick - odezwałam się, a kot nastawił uszu. - Nic się nie stało. Porozmawiamy o tym jutro, wracaj do domu, bo rozchorujesz się jeszcze bardziej.

     Zwierzak jeszcze raz wydał z siebie miauknięcie, machnął ogonem i zniknął za czyimś domem.